Το Τερματικό αποτελεί μια από τις πρώτες αλλά και πιο διαχρονικές μεθόδους διάδρασης με ένα υπολογιστικό σύστημα. Η μετάβασή του από ένα υλικό μηχάνημα σε ένα πολυχρηστικό εργαλείο είναι κάτι το αξιοθαύμαστο, καθώς λίγοι τρόποι διάδρασης καταφέρνουν να αντέξουν τόσο στο χρονικό πέρας, εξελισσόμενοι συνεχώς ανάλογα με τις απαιτήσεις της εποχής, αλλά και ταυτόχρονα παραμένοντας πιστοί στις ρίζες και τα αρχέτυπά τους. Η ιστορία και ο τρόπος που έγινε επιτευκτή αυτή η μετάβαση αντικατοπτρίζονται ακόμη και σήμερα μέσω του τρόπου που αλληλεπιδρούμε με αυτήν την ξεχωριστή μορφή διάδρασης.
Πλέον, οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε τον όρο "τερματικό" όταν αναφερόμαστε σε ένα πρόγραμμα το οποίο μας επιτρέπει να επικοινωνήσουμε με τον υπολογιστή μας, δίνοντάς του εντολές σε κάποια τυποποιημένη μορφή (συνήθως shell commands). Στην πραγματικότητα, τα προγράμματα αυτά είναι εξωμοιωτές, όπου μας επιτρέπουν την προσωμοίωση της λειτουργίας ενός τερματικού. Ένα τερματικό είναι μια συσκευή η οποία χρησιμοποιείται για εισαγωγή δεδομένων σε έναν υπολογιστή, τα οποία ξεκίνησαν με πολύ απλοϊκές μορφές (π.χ. τυλέτυπος), και με την πάροδο του χρόνου ενσωμάτωσαν και άλλα χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα η δυνατότητα να διαβάσουν διάτρητες κάρτες, πράγμα το οποίο τα κράτησε σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο χρήσης, δεδομένου του πόσο δημοφιλείς ήταν αυτοί οι μέθοδοι αποθήκευσης δεδομένων εκείνη την εποχή.
Με την πρόοδο της τεχνολογίας και φυσικά την αύξηση των απαιτήσεων, η καινούργια γενιά τερματικών έπρεπε να ανταπεξέλθει. Μηχανήματα όπως το VT100 της DEC έθεσαν τα στάνταρ της εποχής αλλά ταυτόχρονα και τα ελάχιστα απαιτούμενα από ένα τερματικό της γενιάς, χαρακτηριστικά όπως escape sequences, κέρσορας, δυνατότητα για εργασία πολλών χρηστών ταυτοχρόνως, κωδικοποίηση ASCII, και φυσικά, χρήση οθόνης. Επιπλέον, η δυνατότητα για επικοινωνία μέσω δικτύου καθώς και η γραφική αναπαράσταση δεδομένων έπαιξε και αυτή μεγάλο ρόλο στην επιτυχία των τερματικών την δεκαετία του '70.
Παρ' όλη την εμπορική και επαγγελματική επιτυχία τους, όμως, τα τερματικά είχαν το μειονέκτημα πως στηρίζονταν σε έναν υπολογιστή έτσι ώστε να λειτουργήσουν. Ακόμη και σε περιπτώσεις "έξυπνων" τερματικών, μιλούσαμε για απλές λογικές πύλες ή μικροκυκλώματα, τα οποία προφανώς και δεν έφταναν κοντά στην αποτελεσματικότητα ενός επεξεργαστή. Έτσι, την δεκαετία του '90, τα τερματικά επισκιάστηκαν από την ευχρηστία και την ευστροφία που μπορούσε να προσφέρει ένας υπολογιστής στον καθημερινό χρήστη. Ωστόσο, η φιλοσοφία τους δεν αποχώρησε ποτέ από τον κόσμο των υπολογιστών, καθώς τα περισσότερα συστήματα χρησιμοποιούν κάποιας μορφής εξωμοιωτή τερματικού, με την πρώτη υλοποίηση αυτής της τεχνολογίας να μην είναι άλλη από το Terminal Emulator πάνω στον 1ο Macintosh, από την γνωστή σε όλους μας Apple.
Ακόμη και σήμερα, η κληρονομιά που άφησαν πίσω αυτά τα μηχανήματα είναι όχι μόνο ευδιάκριτη αλλά και αξιοποιήσιμη σε καθημερινή βάση, καθώς μέσω των εξωμοιωτών έχει επιτευχθεί μια σχεδόν πανομοιότυπη μέθοδος χρήσης, ανεξαρτήτως υπολογιστικού συστήματος ή λογισμικού. Ειδικά στα συστήματα unix, όπου επικρατεί η open-source νοοτροπία, παρατηρούμε μια μεγάλη τάση από τους χρήστες όχι μόνο να προωθούν την χρήση των προγραμμάτων emulation, αλλά και να προσπαθούν να τα παραμετροποιήσουν με σκοπό να ενσωματώσουν μοντέρνες λειτουργίες και χρήσεις, ουσιαστικά κρατώντας με αυτόν τον τρόπο την φιλοσοφία των τερματικών ενημερωμένη για τα σημερινά στάνταρ, και φέρνοντάς τα όλο και πιο κοντά σε μια "τεχνολογική αθανασία".